Ένα ποστ της στιγμής...

Σε καμία περίπτωση δεν πρόκειται (τουλάχιστον αυτή τη στιγμή) να μπω στο τρυπάκι της περιγραφής της κατάστασης μου right now. Ο κοινός παρονομαστής είναι ένας: το γεγονός ότι χτες κατάλαβα ότι όλα στη ζωή μου πάνε σκατά, αλλά εγώ εξακολουθώ να πετάω από τη χαρά μου. Δεν ξέρω αν είμαι υπερβολικά αισιόδοξος η απλά ανώμαλος, αλλά πραγματικά ενώ έχω τόσες υποχρεώσεις και τόση αγωνία για το μέλλον, συνεχίζω και κάνω καφρίλες όταν βγαίνω έξω, να βάζω το "Μη ρωτάς πώς περνάω" στο youtube και ύστερα η Στελίνα να με ξεχέζει επειδή το τραγουδάω συνέχεια, να τρέχω από το avant garde στον Καμενίδη και άλλα τέτοια συναφή.

Αύριο είναι το φεστιβάλ της Νεολαίας Συνασπισμού και έχω αναλάβει project (ψωνάρα) :P

Κειμενάκι και κολάζ σχετικά με το θέμα της σεξουαλικής απελευθέρωσης. Άρχισα να κατεβάζω μερικές εικόνες χτες με τη Στελίνα, αλλά σήμερα θα το αποτελειώσουμε ούτως ώστε να το παρουσιάσουμε αύριο. :)

Εν τω μεταξύ άφησα το παλιό μου γκουγκλ πλας και έφτιαξα καινούριο. Δεν ξέρω γιατί, απλά μου τη βάρεσε. Αν δείτε κανέναν Kostas Tankian μέσα εκεί, εγώ είμαι.

Αυτό πάντως όσο πάει και πιο επικίνδυνο γίνεται. Θα το φάει το facebook. Του χρόνου τέτοια μέρα θα υπάρχει τεράστιος ανταγωνισμός πιστεύω. Νταξ, όχι ότι βαρέθηκα το facebook αλλά όπως και να το κάνουμε το καινούριο πράγμα είναι άλλο πράγμα, είναι άλλο πράγμα. Γιατί να μη δοκιμάσω; Έτσι κι αλλιώς με έχουν φακελώσει ήδη παντού...σε ένα ακόμα τι πειράζει;

Βαρέθηκα. Άντε γεια.

Right round, right round...

Δευτερόλεπτα, λεπτά, ώρες, μέρες...όλα πάνε γρήγορα τον τελευταίο καιρό.

Και ναι, επιτέλους η ζωή μου στην Κομοτηνή στις αρχές του δεύτερου έτους αρχίζει να αποκτά ρυθμό!

Όχι όχι δεν πήρα λάπτοπ.

Όχι, ούτε σπίτι βρήκα.

Όχι παιδί μου, ούτε τον ΟΤΕ ξόφλησα...θα σκάσεις να μιλήσω;

Σε ποιον μιλάω θα μου πείτε...ναι, τώρα τελευταία τέτοιου είδους συζητήσεις είναι καθημερινή ρουτίνα για μένα. Κι αυτό γιατί είμαι τόσο χαρούμενος με τη ζωή που κάνω τώρα, που ξεχνάω ότι μαλακία και υποχρέωση έχω στο πίσω μέρος του μυαλού μου. Αντ'αυτού καμιά φορά επικοινωνώ μαζί του. Αλλά όταν δε με ακούν οι άλλοι. Μη με περάσουν και για τρελό. Όχι ότι δεν είμαι, αλλά νταξ.

Χαμός στην Κομοτηνή...η πόλη έχει βρει ξανά τον ρυθμό της! Φοιτητές, αιώνιοι φοιτητές, πρωτοετείς που ψάχνουν σπίτια, δαπίτες και πασόκια να τους "βοηθάνε" να τα βρουν επειδή είναι "καλοί άνθρωποι" και δε θέλουν οι μέλλοντες συνάδελφοί τους να μείνουν άστεγοι (λες και οι ίδιοι είναι ανίκανοι ρε παιδί μου να βρουν σπίτι. Που και ανίκανοι να ήταν, τα μεσιτικά γραφεία γιατί τα έχουμε;). Μετά ακολουθούν τα άλλα, κάθε πρωί. Εγγραφές. Τι σημαίνει αυτό; 

-15-20 φοιτητές γύρω από κάθε αυτοκίνητο πριν καν παρκάρει ρωτώντας ακόμα και με κλειστά τα παράθυρα την κλασική ατάκα: "Είστε για εγγραφή;"

-Κοντά και ψηλά, χοντρά και λεπτά, πράσινα και μπλε chicks στυλιζαρισμένα καταλλήλως για να προσελκύσουν το μάτι του πρωτοετού

-Τραπεζάκια παντού. Ούτε στη neoset τέτοια γκάμα.

-Μαλλιοτραβήγματα, γρατσουνιές, χαστούκια μεταξύ κορακιών που αρπάζουν πρωτοετά. Ενίοτε και σημάδια πάνω στο σώμα.

Αυτό πάει να πει εγγραφές. Και πού'σαι ακόμα...

Τέλος πάντων, σημασία έχει ότι περνάω καλά. Και in love είμαι, και δουλίτσα βρήκα και χρωστάω μόνο 3 μαθήματα. Ποιος με πιάνει.

Σε 7 μέρες μπαίνω στα 20 και δεν μπορώ να το αποδεχτώ. Με την καμία όμως. Αυτό το 2 στην αρχή μου κάνει κάπως τρομακτικό. Δε βαριέσαι. Θα το συνηθίσω με τον καιρό...

Πού'στε παίδες, άμα ψήνεται κανείς για έξοδο στο avant σε μένα θα το πει πρώτα. Μπας και σταυρώσω κανα μεροκάματο παραπάνω... :P

Αυτά.

σμουτς

Ένα γρήγορο (και καμμένο) ποστ

5 η ώρα. Κλασικά καίγομαι. Υποτίθεται ότι αύριο έχω πολλά να κάνω αλλά δεεεε γαμιέται. Έτσι κι αλλιώς όσο βόδι και να είμαι στο θέμα "ύπνος", μπορεί ανά πάσα στιγμή να πεταχτώ όρθιος. Αυτό φυσικά γίνεται αν με αναγκάσει κάποιος. Γιατί αλλιώς δεν έχω σηκωμό, δεν πα'να βαράνε και πολυβόλα.

Δεκαπενταύγουστος σήμερα λοιπόν. Γιορτάζει η Virgin Mary. Αυτός φυσικά δεν είναι λόγος για να πατήσω στην εκκλησία. Ας μη χαλάω τις παλιές καλές μου συνήθειες...και ας μη θυμηθώ και το κατηχητικό που πήγαινα κάποτε, ώρα που είναι. Θα συγχυστώ και πρέπει να γυρίσω σπίτι σε νηφάλια κατάσταση.

Αλλά όπως και να το κάνουμε το big day είναι tomorrow. Με περιμένει η πρωτεύουσα. Και μια πρωτευουσιάνα. Και κάποιος ακόμα, βέβαια δεν είναι τόσο σίγουρο. Αλλά και να μην έρθει δε χάλασε ο κόσμος. Θα πάω κάτω απ'το αυλάκι και θα τον δω. Με εμποδίζει κανείς; Πλέον είμαι 19. Φάτε την! Όλοι σας :P

Το vending machine των Κ net είναι τελείως για τον Μπέο πάντως. Τού'ριξα 2 ευρώ για ένα nestea (το οποίο σημειωτέον κοστίζει ένα ευρώ και είκοσι λεπτά), και αυτό αντί για ογδόντα σεντς ρέστα μου έβγαλε ενάμισι ευρώ. Τραγικό.

Πρέπει να γυρίσω σπίτι. Άντε πάλι, Άγιος Βελησσάριος, νοσοκομείο, σφαγεία, γέφυρα, σχολεία και μετά σπίτι. Είναι κι αυτή η μαλακισμένη που πουλάει ροδάκινα έξω από το νοσοκομείο απ'τα χαράματα...κάθε μέρα τη βλέπω, τραγικό. Και ζητάει και βοήθεια. Τι να της πω; Έτσι σα μαστουρωμένη που είναι, νομίζω ότι πίνει τίποτα. Άμα μου πει τίποτα σήμερα θα της πετάξω κανα ροδάκινο στη μάπα και θα ψάχνεται. Άι στο διάολο νυχτιάτικα.


Έφυγα.

Like last summer...

...ή πάλι καμία σχέση. Το προηγούμενο καλοκαίρι ήταν τελείως ανιαρό σε σύγκριση με αυτό εδώ. Φέτος έμαθα να συνδυάζω τη δουλειά με τη διασκέδαση και τις παρεούλες μου. Πέρυσι, μόνο ΔΟΥΛΕΙΑ. Η αλήθεια είναι ότι χάρηκα κάπως με το όλο σκηνικό φέτος αν και στην αρχή με φόβιζε. ΟΚ, το να ψήνεις καλαμπόκια δεν είναι και ό,τι πιο βολικό. Όχι ότι είναι κουραστικό, απλά κάποιες φορές αισθάνομαι κάπως γι'αυτό που κάνω. Το ξέρω, μαλακία, αλλα δεν μπορώ να την αποβάλλω...

Νταξ' δεν κάνω και έγκλημα τώρα που το σκέφτομαι. Ούτε dealer είμαι, ούτε πληρωμένος δολοφόνος. Απλά προσφέρω τραγανό και νόστιμο καλαμποκάκι στον κόσμο, όπως μου έχει πει κι ένας φίλος. Πλάκα έχει.

Έχασα και το Pride...δε θα συγχωρήσω ποτέ τον εαυτό μου γι'αυτό! Ούτε καν εξεταστική είχα. Μ'άρεσε που έλεγα πως θα μαζέψω και χρήματα. Μόνο αυτό δεν έκανα!

Λιτόχωρο αύριο...με περιμένουν δυο ματάκια! Ή και 4 τώρα που το σκέφτομαι...άντε να νιώσω λίγο κομοτοφάσεις λίγο πριν την μεγάλη αναχώρηση για Θράκη το Σεπτέμβρη. Όχι ότι στη Λάρισα έχω βαρεθεί, ίσα ίσα, αλλά μου λείπουν κάτι φάτσες... λίγο. Μπορεί και πολύ. Μάλλον πολύ.

Η αλήθεια είναι πως τον τελευταίο καιρό έχω γνωρίσει αρκετούς αξιόλογους ανθρώπους, πράγμα που μου είχε λείψει. Το friend list μου στο facebook έχει φτάσει τους 230 φίλους (παρόλο που έριξα κάτι φόλες πριν), κάτι πρωτόγνωρο για μένα. Γενικότερα φρόντιζα να το κρατάω όλα αυτά τα χρόνια κάτω από το όριο των 200 φίλων, όχι εσκεμμένα, απλά κάθε τρεις και λίγο είχα όρεξη να πετάω φόλες. Μου άρεσε. Κι ακόμα το απολαμβάνω δηλαδή.

Πάμε τώρα στην επικαιρότητα: Πέθανε η Amy Winehouse. Της άξιζε πιστεύω. Δεν το λέω με κακία, αφού ξέρω τι έχει προσφέρει γενικότερα στη μουσική η Amy, αλλά με τόσες καταχρήσεις και αναμείξεις από ναρκωτικά που έκανε, ήταν θέμα χρόνου πιστεύω.

Ας μην ξεχνάμε όμως και τα 93 άτομα που σφαγιάστηκαν από έναν τρελαμένο νεοναζί στη Νορβηγία. Πολλοί δεν έκαναν καν λόγο γι'αυτούς, αφού είχαν στραφεί στο θάνατο της Winehouse. Το θέμα εδώ όμως είναι ότι μιλάμε για 93 αθώες ψυχές που δεν έφταιγαν σε τίποτα, και ένας μαλάκας ακροδεξιός (το τονίζω, ακροδεξιός) έβαλε τέρμα στις ζωές αυτές με το έτσι θέλω.

R.I.P

Moving on to something πιο ευχάριστο (πως πηδάω έτσι απ'το ένα θέμα στο άλλο όμως), η ΑΕΛ παραμένει στη Superleague! Να που μερικές φορές στην Ελλάδα υφίσταται η δικαιοσύνη. Η sweet ΕΠΟ φρόντισε να στείλει το ντουετάκι Achilleas Beos & Makis Psomiadis από κει πού'ρθε, υποχρεώνοντας τους δύο προέδρους του Ολυμπιακού Βόλου και της Καβάλας αντίστοιχα σε πληρωμές προστίμων της τάξεως των 100.000 ευρώ έκαστος, και φυσικά τον υποβιβασμό των ομάδων που διοικούν στη Β' Εθνική κατηγορία, κατά κόσμον Football League. Έτσι, να μπαίνουν κάποια πράγματα στη θέση τους...και του χρόνου, μακάρι η ΑΕΛάρα μας να σκίσει και να δείξει ποιος είναι το αφεντικό! 

LOL, πήγε 4...την κάνω γιατί ξημερώνει και πρέπει να ετοιμαστώ για Λιτόχωροοοο...stay tuned, guys!

Τσάγια!

Do It Like A Dude!

Ένας καρκινοσωλήνας με το προσωνύμιο Philip Morris στο χέρι μου και ξεκινώ.

Πέρασε καιρός από την τελευταία φορά που έγραψα (κλασική ατάκα του τεμπέλη). Βέβαια αυτή τη φορά ήταν δικαιολογημένο όλο αυτό το διάστημα που βρισκόμουν μέσα στην απραξία όσον αφορά το blog μου αλλά δε βαριέσαι...τις στιγμές που έζησα όλον αυτό τον καιρό δεν τις αλλάζω με τίποτα!

Αισίως λοιπόν η ταμπέλα "πρωτοετό" που μου είχε γίνει βδέλλα τους τελευταίους 10 μήνες τείνει να ξεκολλήσει από πάνω μου σε λίγες μέρες. ΟΚ, όχι ότι με χάλαγε αλλά άλλο να είσαι "φοιτητής" και άλλο "πρωτοετής φοιτητής". Έχει μια διαφορά.

Η εξεταστική οδεύει λοιπόν προς το τελικό της στάδιο κι εγώ απολαμβάνω τη ζωή μου σε αυτή τη μικρή πόλη η οποία μπορεί να είναι μικρή αλλά είναι for sure θαυματουργή. Και το λέω αυτό γιατί μέσα σε όλο αυτό το διάστημα που είμαι εδώ κατάφερα να κάνω κάποιες δυνατές φιλικές σχέσεις. Σχέσεις αληθινές. Κάπου κάπου μπερδευόμουν αρκετές φορές, είναι η αλήθεια, αλλά ποιος φτάνει στο τέρμα χωρίς να έχει τσαλακωθεί έστω και λίγο; Άσε που πιστεύω ότι από κάποιες άσχημες καταστάσεις που πέρασα με "και καλά" φίλους και ηλίθιους γκόμενους κάθε άλλο παρά χαμένος βγήκα.

Βλέποντας το ημερολόγιο κάτω δεξιά στην οθόνη του pc, αναλογίζομαι ότι 5 μέρες μόνο με χωρίζουν από τη μεγάλη μου επιστροφή στην γενέτειρά μου. Η αλήθεια είναι πως τα συναισθήματα μου είναι κάπως ανάμεικτα. Θα μου λείψουν μερικές ψυχούλες το καλοκαιράκι που θα είμαστε μακριά, αλλά στη Λάρισα θα δω άλλες ψυχούλες που όλο αυτό το διάστημα μου είχαν λείψει αρκετά.

Το τρελό είναι πως αυτό το καλοκαίρι το βλέπω σαν ένα κομμάτι χρόνου από τα λίγα στη ζωή μου που δεν μπορώ να προβλέψω απολύτως τίποτα για τις καταστάσεις που θα βιώσω. Ο Ιούνιος με έπιασε απροετοίμαστο και ήρθε αρκετά γρήγορα σε σχέση με άλλα καλοκαίρια για τα οποία θυμάμαι πως είχα προλειάνει το έδαφος για τις καταστάσεις που θα ακολουθούσαν. Φέτος πάω στα τυφλά. Let's see.

Το μοναδικό στανταράκι για μένα είναι το ότι θα δουλέψω. Πού και για πόσο δεν ξέρω. Μια δουλειά πάντως θα μου έκανε πολύ καλό και για να αισθανθώ λιγάκι χρήσιμος αλλά και για να εξοικονομήσω μερικά χρήματα επειδή το comeback μου στην Κομοτηνή από το Σεπτέμβριο προβλέπεται δυνατό και συνάμα ακριβούτσικο.

Μια αβεβαιότητα, ένα καλοκαίρι προ των πυλών, μια Jessie J στα ακουστικά, ένα τσιγάρο σβησμένο στο τασάκι και δεκάδες άκυροι γύρω μου να βρίζουν και να φωνάζουν επειδή δεν τους έκατσε το PvP με τον άγνωστο Χ από την Παπούα στο Lineage. Κοίτα που μερικές στιγμές ενώ φαίνονται τόσο απλές και καθημερινές, γίνονται τόσο σύνθετες και πολύχρωμες με μια μικροανάλυση...πλάκα δεν έχει;

"Είμαι κατά των ομοφυλοφίλων." Και ποιος σε ρώτησε;! (Άρθρο στον επετειακό Αντήνωρα, περιοδικό της Αριστερής Ενότητας στο Δημοκρίτειο Πανεπιστήμιο Θράκης)

• Το 84% των Ελλήνων διαφωνούν με τον γάμο ανάμεσα σε άτομα του ίδιου φύλου.
• Στους 200 εργοδότες, οι 26 θα απέλυαν, οι 54 θα αρνούνταν να προσλάβουν και οι 52 θα αρνούνταν να προβιβάσουν ένα ομοφυλόφιλο ή αμφιφυλόφιλο άτομο.

            Κι αυτό είναι το λιγότερο. Παρά το γεγονός ότι ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας (Π.Ο.Υ.) σταμάτησε να θεωρεί την ομοφυλοφιλία ασθένεια (μόλις το 1990!!!), στην Ελλάδα, την πλέον ομοφοβική χώρα από αυτές της Ε.Ε., επικρατεί η ίδια άποψη που επικρατούσε δεκαετίες πριν. Γενικότερα, τα άτομα με σεξουαλικές ιδιαιτερότητες δε γίνονται θύματα διακρίσεων μόνο στον εργασιακό χώρο ή όσον αφορά το θέμα του γάμου, αλλά και μέσα στην κοινωνία, στο σχολείο, στο φιλικό τους περιβάλλον, ακόμα και στην οικογένειά τους. Οι μορφές αυτής της διάκρισης περιλαμβάνουν από ψυχολογική (εξύβριση, κοινωνικός αποκλεισμός, γελοιοποίηση), μέχρι σωματική βία.

           Μέσα σε όλη αυτή την κατάσταση που επικρατεί, το παζλ συμπληρώνουν οι εκάστοτε κυβερνήσεις οι οποίες ενστερνιζόμενες τις απόψεις αυτές (όχι πάντα δημόσια) διαιωνίζουν και καλλιεργούν τις μικροαστικές αυτές αντιλήψεις μέσω των νόμων και των πρακτικών τους. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί το σύμφωνο συμβίωσης, το οποίο παρ’όλες τις αντιδράσεις της ΟΛΚΕ και πολλών νομικών δε συμπεριέλαβε τα ομόφυλα ζευγάρια. Συνεπώς τα ζευγάρια αυτά δεν έχουν καμία νομική υπόσταση, κανένα κληρονομικό δικαίωμα και καμία οικονομική ελάφρυνση όπως προβλέπεται για τα αντίστοιχα ετερόφυλα. Επιπλέον, για άλλη μια φορά η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ φαίνεται ότι φάσκει και αντιφάσκει, αφού η υπόσχεσή περί αλλαγής του νόμου μετά τις εκλογές του 2009, τελικά δεν δείχνει να πραγματοποιείται.

          Τι είναι αυτό όμως που ωθεί τους ανθρώπους στην ομοφοβία; Οι ξεπερασμένες αντιλήψεις που εκτός των άλλων συνεχίζονται να καλλιεργούνται μέσω της παιδείας; Ο φόβος απέναντι στο διαφορετικό; Συνήθως αυτά τα δύο πάνε μαζί. Άτομα ομοφοβικά όμως, δε σημαίνει πως είναι απαραίτητα ετεροφυλόφιλα. Υπάρχουν περιπτώσεις ομοφυλόφιλων ανθρώπων, οι οποίοι γεννημένοι και μεγαλωμένοι σε μια κοινωνία με προκαταλήψεις και με φόβους για κάτι το διαφορετικό, αρνούνται να αποδεχτούν το γεγονός ότι έχουν άλλες σεξουαλικές προτιμήσεις, αντίθετες με τις κοινωνικές επιταγές, με αποτέλεσμα να νιώθουν αποστροφή για τον εαυτό τους χωρίς καν να έχουν σκεφτεί το γεγονός ότι το να είναι κανείς διαφορετικός δεν είναι κακό. Είναι απλά διαφορετικό!

          Οι παγιωμένες, όμως, αντιλήψεις δεν πρόκειται να αλλάξουν, εκτός αν όλοι μαζί παλέψουμε προς αυτή την κατεύθυνση. Διότι δεν είναι αποδεκτό στον 21^ο αιώνα να παραγκωνίζονται στο σχολείο, στην εργασία και στον στρατό άνθρωποι λόγω των προτιμήσεών τους. Είναι απαράδεκτο να διακρίνει ακόμα και ο νόμος τα ομόφυλα από τα ετερόφυλα ζευγάρια, όπως ακόμα και να μην δίνει την ευκαιρία σε αυτά να δημιουργήσουν οικογένεια. Η ομοφυλοφιλία δεν είναι αρρώστια ούτε ανωμαλία όπως υποστηρίζουν κάποιοι. Ο καθένας πρέπει να έχει το αυτονόητο δικαίωμα να ζει όπως επιθυμεί, αν θέλουμε να δημιουργήσουμε μια κοινωνία με ίσες ευκαιρίες για όλους.

ΓΙΑ ΕΝΑΝ ΚΟΣΜΟ ΠΟΛΥΧΡΩΜΟ!

Κώστας Παπαδόπουλος

Φρύνη Μανταλιά

Από την κερά-Άννα στους μετανάστες και από τα στριφτά στο coming out...

Αισίως λοιπόν είμαι πάλι πίσω στην πατρίδα, ένεκα το επίδομα και το λάπτοπ. Είχαν γίνει πολλά τις τελευταίες μέρες στην Κομοτηνή και γι'αυτό δεν προλάβαινα να γράψω. Επιπλέον να επισημάνω ότι αυτό είναι το τελευταίο ποστ που γράφω σε νετ καφέ, λόγω του ότι τη Δευτέρα επιτέλους αγοράζω το πιο γ@μ@το και πιο ουάου pc. Αλλά whatever.
Η κερά-Άννα μας κάνει πάλι κόνξες. Αυτή τη φορά με το ηλίθιό της νομοσχέδιο που πάει για ψήφιση σε 6 μέρες. Ένα νομοσχέδιο που ανοίγει το δρόμο για τα ιδιωτικά πανεπιστήμια, μέσα από ένα φοιτητικό κουπόνι το οποίο ο καθένας από εμάς τους φοιτητές θα πρέπει να διαθέτει αν θέλει να παρακολουθεί μαθήματα, να πηγαίνει στο Πανεπιστήμιο με το λεωφορείο, να τρώει στη λέσχη. Τι να πει κανείς...
Το καλό είναι ότι χάρηκα πολύ με τους μετανάστες γιατί πραγματικά μετά από τόσο αγώνα για να διεκδικήσουν τα αυτονόητα, πήραν αυτά που ήθελαν. Αν και τα αιτήματά τους εκπληρώθηκαν εν μέρει, σημασία έχει πως ήταν μια νίκη τόσο γι'αυτούς όσο και για εμάς απέναντι σε μια κυβέρνηση σκληρή και άδικη και απέναντι στα ΜΜΕ τα οποία κάθε άλλο παρά θετικά λειτούργησαν στην όλη κατάσταση. 
Μοving on with my daily life, I would like to say that finally we are parea! Επιτέλους μετά από αρκετό χρονικό διάστημα περνάω καλά στην Κομοτηνή. Έχω πλέον βρει τα πατήματα μου σε μια πόλη η οποία τελικά δεν είναι και τόσο τρομακτική όσο πίστευα πριν εγκατασταθώ. Όλη την ημέρα έξω. Πώς πέρασα τα 4 από τα 5 μαθήματα στην εξεταστική ακόμα απορώ. Ε, ναι ρε! Αφού έκανα συνέχεια την ίδια διαδρομή καθημερινά: playhouse-αλάβαστρο-avant garde-σπίτι Βίκυς :P Ναι, το έχω ψιλοπαραμελήσει τον τελευταίο καιρό το παραμυθένιο μου φοιτητόσπιτο στην Κομότα και ούτε που πατάω για μερικές μέρες. Αλλά who cares...Μήπως έγινα φοιτητής για να κλείνομαι σπίτι;

Μέρα με τη μέρα το coming out μου σε διαφορετικά άτομα εξελίσσεται σε αυτό που λέμε "παλιά μου τέχνη κόσκινο". Δεν είναι και τόσο χάλια να το λες τελικά. 'Η τουλάχιστον έτσι το βλέπω τώρα. Έπρεπε να περάσουν μερικά χρονάκια από τότε που κατάλαβα το γεγονός ότι το να είναι κανείς διαφορετικός δεν είναι κακό...είναι απλά διαφορετικό! Ε;

Έναν καπνό drum και ασημένια rizla! Ναι, ρε έμαθα να στρίβω τελικά! Δύσκολο δεν είναι απλά όποιος αποφασίσει να τα αρχίσει να ξέρει ότι χρειάζεται πολλή προπόνηση από πριν. Εδώ εγώ, ο βασιλιάς του iq και έκανα ένα μήνα και κάτι να μάθω πώς στο διάολο τυλίγεις το χαρτάκι για να μην αφήνεις κενό ανάμεσα στο φιλτράκι και τον καπνό. Έλεος! :P
Αα, παραλίγο να το ξεχάσω. Ο Λούκας στη Eurovision. Δεν είναι κακός. Μ'αρέσει. Απλά ρε παιδιά, που πάτε με τέτοια χορογραφία; Θα φάμε πέτρες...

Γκρρρ. Δεν ξέρω τι άλλο να γράψω. Πελάγωσα. 

Το blog της Αριστερής Ενότητας εδώ (μια που το αναλάβαμε, ας το διαφημίσουμε κιόλας):

arenkomotinis.blogspot.com

Και...μιλάμε! cu παίδες!

Eurovision 2011: Greece calling!

Άκουσα κι εγώ τις προάλλες τα snippets από τα 6 υποψήφια τραγουδάκια της Ελλάδας για το φετινό διαγωνισμό της Eurovision στη Γερμανία. Η αλήθεια είναι πως η πλειοψηφία τους με άφησε παγερά αδιάφορο, αλλά το κομμάτι του Λούκα ήταν πραγματικά κάτι υπέροχο που δεν περίμενα να ακούσω από το συγκεκριμένο τραγουδιστή. Ας τα περιγράψω πιο αναλυτικά...(με τη σειρά εμφάνισής τους στον τελικό μας)




  

01. Κόκκινα Χαλιά - Come With Me

Στην εισαγωγή μου θυμίζει πολύ έντονα το γαμάτο τραγουδάκι της Τουρκίας το 2008. Αδιάφορο κομμάτι από τα Κόκκινα Χαλιά από τα οποία έχουμε ακούσει πολύ καλύτερα τραγούδια στο παρελθόν. 

02. Βαλάντω Τρύφωνος - The Time Is Now

Κάτι ήξερα που δεν την πήγαινα από την αρχή τη Βαλάντω. Μια μπαλάντα σαν τις εκατοντάδες που έχουμε ακούσει στη Eurovision, προχειρογραμμένη και χωρίς τίποτα το ιδιαίτερο.

03. Τριημιτόνιο - Χαμογέλα

Άθλιο ποπ κομμάτι από τους Τριημιτόνιο. Σαφώς περίμενα κάτι πολύ καλύτερο. Ίσως το χειρότερο τραγούδι του φετινού μας τελικού. 

04. Αντιγόνη Ψυχράμη - It's All Greek To Me

Ηλίθιος τίτλος, πρόχειρος στίχος, χιλιοακουσμένο χαζοπόπ κομμάτι. Μια μίξη από το "This Is Our Night" του Σάκη και το "Secret Combination" της Καλομοίρας. Πραγματικά, έχω βαρεθεί να βλέπω την Ελλάδα να κατεβαίνει με τέτοια σαχλοτράγουδα.

05. Λούκας Γιώρκας feat. Stereo Mike - Watch My Dance

Ή θα το μισήσει κανείς ή θα το λατρέψει. Δεν υπάρχει κάτι ενδιάμεσο. Εγώ ανήκω στη δεύτερη κατηγορία και δεν ντρέπομαι να το πω. Γιατί δηλαδή να ντραπώ; Επειδή είναι στα ελληνικά και έχει μπουζούκι; Τις ντροπές τις κάνουν κάτι ζώα που όλη την ημέρα ακούνε schlager και χαζοπόπ κομμάτια θέλοντας και καλά να το παίξουν Ευρωπαίοι. Το τραγούδι είναι υπέροχο, η μίξη ραπ με ζειμπέκικο κολλάει άψογα (κι άσ'τους να λένε) και είναι μακράν το πιο αξιοπρεπές απο τα 6 του τελικού μας. Αυτό πρέπει να πάει και αυτό θα πάει.

06. Nikki Ponte - I Don't Wanna Dance

Κατά φωνή, είπα schlager πρίν, νά'σου η Νίκκι. Όχι άλλη dancepop! Μας έχει βαρεθεί η Ευρώπη! Το τραγούδι πολύ δεύτερο.

Συνοψίζοντας, το μόνο αξιοπρεπές κομμάτι κατα τη γνώμη μου είναι αυτό του Λούκα και κατά πάσα πιθανότητα αυτό θα μας εκπροσωπήσει φέτος. Δεν μπορώ να φανταστώ την Ελλάδα να κατεβαίνει με ένα από τα άλλα 5. Θα είναι epic fail.

Διάβασμα (ντεμέκ)

Hello! This is Komotini calling! Σας μιλάει ο Κώστας από το πανέμορφο σπίτι της Κατερίνας! Πίσω μου έχω δύο φλώρια που έχουν ξεσκιστεί να διαβάζουν, το ένα Κοινωνική Ψυχολογία και το άλλο Ποινικό...υποτίθεται πως κι εγώ ήρθα εδώ για να διαβάσω Βυζαντινά, αλλά ο υπέροχος, κατάγκριζος, επιτραπέζιος υπολογιστής της Κατερίνας με τράβηξε με την πρώτη ματιά! Τυχαίο; Δε νομίζω! Ιδιαίτερα αν αναλογιστεί κανείς ότι έχω να έρθω σε επαφή με pc...μία εβδομάδα; Στερητικό σύνδρομο έχω πάθει!

Ώστε συνεχίζετε; Εγώ πάντως δεν μπορώ με τίποτα. Θα περιμένω εναγωνίως την αυριανή ημέρα που όλοι θα πάμε στη βιβλιοθήκη. BTW, έχω παρατηρήσει ότι η βιβλιοθήκη της Νομικής εδώ στην Κομοτηνή με εμπνέει! Αυτά είναι!

Κυριακή επιστρέφω Λάρισα! Πόσο μου έχει λείψει...Όχι ότι εδώ δε μου αρέσει, αλλά νταξ' σαν την πατρίδα πουθενά!

Η antistress (και καλά) μουσική εξακολουθεί να κοσμεί το playlist του windows media player. Το γλυκό κυδώνι παραμένει μισό στο πιάτο μου. Οι βαρεμένες πίσω μου εξακολουθούν να διαβάζουν. Το πληκτρολόγιο κάνει αυτό το σπαστικό τσάκα-τσούκα και μου σπάει τα νεύρα. Κι εγώ, σας καληνυχτίζω μέσα από τον τρίτο όροφο μιας πολυκατοικίας, κάτω από τον έναστρο ουρανό της Κομοτηνής. :P

Ψυχή μου πάνω απ'τα πτώματα πέτα...

Το modem αναβοσβήνει. Το Θράκη ΝΕΤ παίζει μια καμμένη εκπομπή όπως πάντα. Τα φώτα σβηστά. Εγώ δε λέω να διαβάσω. Αφού βαριέμαι. Ετοιμάζομαι να πάω στη λέσχη. Άλλο ένα καμμένο (και κυριολεκτικά και μεταφορικά) φαγητό με περιμένει. Ομελέτα συγκεκριμένα. Και μετά?Δεν έχει μετά...θα δούμε. Ποτέ δεν ήμουν καλός στο να σχεδιάζω τι θα κάνω κατα τη διάρκεια μιας ημέρας. Άλλα έλεγα κι άλλα έκανα. Τώρα π.χ., το ποστ αυτό δεν το είχα προγραμματίσει. Έτυχε. Άκουσα πριν ένα τραγούδι* που είχα καιρό να ακούσω. Μου είχε λείψει. Τόσο υπέροχοι στίχοι, λένε αλήθειες. Αλήθειες που πολλοί θέλουν να μας κάνουν να μην πιστέψουμε. Και αυτοί οι πολλοί σε μερικά άτομα πετυχαίνουν το σκοπό τους. Ασκούν επιρροή. Έτσι είναι όμως. Αν έχεις λανθασμένη κρίση (δηλ. ηλιθιότητα στον εγκέφαλο), ή αν δεν έχεις κρίση, γενικότερα (δηλ. σταρχιδισμός και αδιαφορία), τότε τρως ότι σου πλασάρουν. Κακό αυτό. Πού πάμε άραγε; Καιρό είχα να το σκεφτώ αυτό. Με αυτά και με κείνα το ξέχασα. Ίσως επειδή περνάω καλά. Δε θέλω να παραδεχτώ την αλήθεια γιατί πραγματικά θα ψυχοπλακωθώ. Κρίση όμως έχω. Ίσως να μη θέλω να τη χρησιμοποιήσω κι αυτή ορισμένες φορές, για τον ίδιο λόγο. Τι να πω; Ο,τι και να πω, μια που θα ακουστεί, μια που θα χαθεί. Αυτοί που είναι να μιλήσουν δεν μιλούν. Ας ακούσω καλύτερα. Σιγοτραγουδώντας...

Ου φονεύσεις τον πλησίον σου
Δως του μια ευκαιρία να το κάνει πρώτα αυτός
Ου φονεύσεις τον πατέρα ή τη μητέρα σου
Ίσως σου είναι χρήσιμοι για λίγα χρόνια ακόμα

Ου φονεύσεις τους ξενέρωτους
Παραγωγή προαγωγή τη δουλίτσα τους φροντίζουν
Ου φονεύσεις όσους κάνουν κριτική
Δυστυχώς είναι το μόνο που μπορούσανε να κάνουν

Ψυχή μου, πάνω απ'τα πτώματα πέτα
(Πάνω απ τα πτώματα πέτα και σ' άλλα σώματα μπες)
Ψυχή μου, μπες σ' άλλα σώματα, πέτα
Ψυχή μου, μες στα δυο άπειρα πέτα
(Πάνω απ τα πτώματα πέτα και σ' άλλα σώματα μπες)
Ψυχή μου, απ'τα παράθυρα πέτα

Ου φονεύσεις τον πλανήτη σου
Τους άρρωστους συγκάτοικους και τον ασφαλιστή
Ου φονεύσεις τη ρουτίνα σου
Αυτή η πραγματικότητα ίσως να'ναι εικονική

Ου φονεύσεις την κυβέρνηση
Ποτέ δε θα μπορέσεις να ξεφύγεις
Ου φονεύσεις τα όνειρα σου
Δεν ξέρεις τί κεφάλαιο ανοίγεις

Ψυχή μου, πάνω απ'τα πτώματα πέτα
(Πάνω απ τα πτώματα πέτα και σ' άλλα σώματα μπες)
Ψυχή μου, μπες σ' άλλα σώματα, πέτα
(Πάνω απ τα πτώματα πέτα και σ' άλλα σώματα μπες)
Ψυχή μου, μες στα δυο άπειρα πέτα
(Πάνω απ τα πτώματα πέτα και σ' άλλα σώματα μπες)
Ψυχή μου, απ'τα παράθυρα πέτα

Ου φονεύσεις, γίνε λιώμα
Γύρνα στο χώμα, ο Θεός έχει πολλή δουλειά
Μη νομίζεις όμως πως θα ανταμειφθείς
Γύρνα στο χώμα πριν να'ναι αργά

Ψυχή μου, πάνω απ'τα πτώματα πέτα
Ψυχή μου, μπες σ' άλλα σώματα, πέτα
Ψυχή μου, μες στα δυο άπειρα πέτα
Ψυχή μου, απ'τα παράθυρα πέτα 

*Το τραγούδι λέγεται "Ου Φονεύσεις". Ακούστε το εδώ (και δείτε και το κλιπάκι, αν δε βαριέστε) :P  

http://www.youtube.com/watch?v=jVqXRnZtYqw

Abstract thoughts...

Όλο λέω πως θα κοιμηθώ νωρίς, και όλο άυπνος μένω...να, η ώρα έχει ήδη πάει μία παρα είκοσι και απ' ότι φαίνεται η νύχτα θα είναι μακριά για άλλη μια φορά απόψε. Όχι ότι με χαλάει. Ίσα ίσα. Απλά πρέπει να πάρω την απόφαση κάποια στιγμή να το ανοίξω το κωλοβιβλίο και να διαβάσω μπας και γράψω τίποτα (λέμε τώρα). Πέφτει και κοντά η εξεταστική...

Ωραία πόλη η Κομοτηνή πάντως. Με τα μαγαζιά της, τα μπαράκια της...έχει κάτι αρκετά συμπαθητικό, δεν μπορώ να πω. Πραγματικά όμως, ώρες ώρες νιώθω να μου λείπουν άνθρωποι. Άνθρωποι που αγαπώ. Είναι τρελό γιατί τόσα χρόνια ονειρευόμουν να φύγω μακριά από τη Λάρισα και να μένω μόνος μου χωρίς να έχω κανέναν πάνω από το κεφάλι μου. Και τώρα που είμαι μακριά, όλοι αυτοί οι άνθρωποι μου λείπουν. Και μου λείπουν πολύ. Πρέπει να κανονίσω να κατέβω Λάρισα το συντομότερο δυνατό...

Κοιτάζω το σπίτι μου. Πλάκα έχει. Η αφίσα των Linkin Park στον τοίχο, η καφετιέρα απέναντι. Όλα δένουν με μια απίστευτη αρμονία, και φτιάχνουν μια όμορφη, alternative εικόνα. 'Η έτσι το βλέπω εγώ τουλάχιστον.

Επέστρεψα στο twitter (η 11η φορά), και οφείλω να ομολογήσω πως οι αλλαγές που έγιναν ήταν αναγκαίες. Έχει κάτι παραπάνω από την προηγούμενη version. Σε ωθεί ρε παιδί μου να ασχοληθείς μαζί του.

Πάλι μαλακίες δείχνει η τηλεόραση. Καλά αυτά τα τούρκικα σίριαλ σαν τη Λερναία Ύδρα ένα πράμα. Τελειώνει ένα, αρχίζουν τρία! Δηλαδή έλεος...πόσο περισσότερο θα προσπαθήσουν να υποβιβάσουν τη νοημοσύνη του κοινου;  Πόσο; Μείναμε δηλαδή από normal προγράμματα και δείχνουν ο,τι trash είναι στη μόδα; Ήμαρτον. Για κάτσε να την κλείσω.

Βαριέμαι. Και οι μέρες κυλάνε τόσο ήσυχα. Λες και το κάνουν επίτηδες. Δεν είμαι συνηθισμένος ρε γαμώτο, μάλλον γι'αυτό μου κακοφαίνεται. Ίσως με τον καιρό το πάρω το ρημάδι το κολάι.

Να μην ξεχάσω αύριο να πάω για φωτοτυπίες τώρα που το σκέφτομαι.

Yo!

Γεια σε όλους παίδες! Είμαι ο Κώστας (όπως θα έχετε δει και στο προφίλ μου εδώ στο blogger) και είμαι καλά! Είμαι 19 ετών, πρωτοετής φοιτητής στο Τμήμα Ελληνικής Φιλολογίας στην πανέμορφη Κομοτηνή. Το hometown μου είναι η Λάρισα, μια πόλη μέσα στο θεσσαλικό κάμπο (αν δεν παινέψεις το σπίτι σου...) όπου και έχω τα πάντα εκεί (οικογένεια, κολλητούς, κολλητές, γατιά, σκυλιά κλπ.). Μέσα εδώ θα δείτε πολλά και διάφορα, και καλύτερα να μη σας πω πολλά, για να κρατήσω την αγωνία και το σασπένς (λολ) στο κατακόρυφο. Το πλείστον που δύναμαι να είπω είναι (πώς φαίνεται ο φιλόλογος όμως εεε): καλή σας πλοήγηση!