Αισίως λοιπόν είμαι πάλι πίσω στην πατρίδα, ένεκα το επίδομα και το λάπτοπ. Είχαν γίνει πολλά τις τελευταίες μέρες στην Κομοτηνή και γι'αυτό δεν προλάβαινα να γράψω. Επιπλέον να επισημάνω ότι αυτό είναι το τελευταίο ποστ που γράφω σε νετ καφέ, λόγω του ότι τη Δευτέρα επιτέλους αγοράζω το πιο γ@μ@το και πιο ουάου pc. Αλλά whatever.
Η κερά-Άννα μας κάνει πάλι κόνξες. Αυτή τη φορά με το ηλίθιό της νομοσχέδιο που πάει για ψήφιση σε 6 μέρες. Ένα νομοσχέδιο που ανοίγει το δρόμο για τα ιδιωτικά πανεπιστήμια, μέσα από ένα φοιτητικό κουπόνι το οποίο ο καθένας από εμάς τους φοιτητές θα πρέπει να διαθέτει αν θέλει να παρακολουθεί μαθήματα, να πηγαίνει στο Πανεπιστήμιο με το λεωφορείο, να τρώει στη λέσχη. Τι να πει κανείς...
Το καλό είναι ότι χάρηκα πολύ με τους μετανάστες γιατί πραγματικά μετά από τόσο αγώνα για να διεκδικήσουν τα αυτονόητα, πήραν αυτά που ήθελαν. Αν και τα αιτήματά τους εκπληρώθηκαν εν μέρει, σημασία έχει πως ήταν μια νίκη τόσο γι'αυτούς όσο και για εμάς απέναντι σε μια κυβέρνηση σκληρή και άδικη και απέναντι στα ΜΜΕ τα οποία κάθε άλλο παρά θετικά λειτούργησαν στην όλη κατάσταση.
Μοving on with my daily life, I would like to say that finally we are parea! Επιτέλους μετά από αρκετό χρονικό διάστημα περνάω καλά στην Κομοτηνή. Έχω πλέον βρει τα πατήματα μου σε μια πόλη η οποία τελικά δεν είναι και τόσο τρομακτική όσο πίστευα πριν εγκατασταθώ. Όλη την ημέρα έξω. Πώς πέρασα τα 4 από τα 5 μαθήματα στην εξεταστική ακόμα απορώ. Ε, ναι ρε! Αφού έκανα συνέχεια την ίδια διαδρομή καθημερινά: playhouse-αλάβαστρο-avant garde-σπίτι Βίκυς :P Ναι, το έχω ψιλοπαραμελήσει τον τελευταίο καιρό το παραμυθένιο μου φοιτητόσπιτο στην Κομότα και ούτε που πατάω για μερικές μέρες. Αλλά who cares...Μήπως έγινα φοιτητής για να κλείνομαι σπίτι;
Η κερά-Άννα μας κάνει πάλι κόνξες. Αυτή τη φορά με το ηλίθιό της νομοσχέδιο που πάει για ψήφιση σε 6 μέρες. Ένα νομοσχέδιο που ανοίγει το δρόμο για τα ιδιωτικά πανεπιστήμια, μέσα από ένα φοιτητικό κουπόνι το οποίο ο καθένας από εμάς τους φοιτητές θα πρέπει να διαθέτει αν θέλει να παρακολουθεί μαθήματα, να πηγαίνει στο Πανεπιστήμιο με το λεωφορείο, να τρώει στη λέσχη. Τι να πει κανείς...
Το καλό είναι ότι χάρηκα πολύ με τους μετανάστες γιατί πραγματικά μετά από τόσο αγώνα για να διεκδικήσουν τα αυτονόητα, πήραν αυτά που ήθελαν. Αν και τα αιτήματά τους εκπληρώθηκαν εν μέρει, σημασία έχει πως ήταν μια νίκη τόσο γι'αυτούς όσο και για εμάς απέναντι σε μια κυβέρνηση σκληρή και άδικη και απέναντι στα ΜΜΕ τα οποία κάθε άλλο παρά θετικά λειτούργησαν στην όλη κατάσταση.
Μοving on with my daily life, I would like to say that finally we are parea! Επιτέλους μετά από αρκετό χρονικό διάστημα περνάω καλά στην Κομοτηνή. Έχω πλέον βρει τα πατήματα μου σε μια πόλη η οποία τελικά δεν είναι και τόσο τρομακτική όσο πίστευα πριν εγκατασταθώ. Όλη την ημέρα έξω. Πώς πέρασα τα 4 από τα 5 μαθήματα στην εξεταστική ακόμα απορώ. Ε, ναι ρε! Αφού έκανα συνέχεια την ίδια διαδρομή καθημερινά: playhouse-αλάβαστρο-avant garde-σπίτι Βίκυς :P Ναι, το έχω ψιλοπαραμελήσει τον τελευταίο καιρό το παραμυθένιο μου φοιτητόσπιτο στην Κομότα και ούτε που πατάω για μερικές μέρες. Αλλά who cares...Μήπως έγινα φοιτητής για να κλείνομαι σπίτι;
Μέρα με τη μέρα το coming out μου σε διαφορετικά άτομα εξελίσσεται σε αυτό που λέμε "παλιά μου τέχνη κόσκινο". Δεν είναι και τόσο χάλια να το λες τελικά. 'Η τουλάχιστον έτσι το βλέπω τώρα. Έπρεπε να περάσουν μερικά χρονάκια από τότε που κατάλαβα το γεγονός ότι το να είναι κανείς διαφορετικός δεν είναι κακό...είναι απλά διαφορετικό! Ε;
Έναν καπνό drum και ασημένια rizla! Ναι, ρε έμαθα να στρίβω τελικά! Δύσκολο δεν είναι απλά όποιος αποφασίσει να τα αρχίσει να ξέρει ότι χρειάζεται πολλή προπόνηση από πριν. Εδώ εγώ, ο βασιλιάς του iq και έκανα ένα μήνα και κάτι να μάθω πώς στο διάολο τυλίγεις το χαρτάκι για να μην αφήνεις κενό ανάμεσα στο φιλτράκι και τον καπνό. Έλεος! :P
Αα, παραλίγο να το ξεχάσω. Ο Λούκας στη Eurovision. Δεν είναι κακός. Μ'αρέσει. Απλά ρε παιδιά, που πάτε με τέτοια χορογραφία; Θα φάμε πέτρες...
Αα, παραλίγο να το ξεχάσω. Ο Λούκας στη Eurovision. Δεν είναι κακός. Μ'αρέσει. Απλά ρε παιδιά, που πάτε με τέτοια χορογραφία; Θα φάμε πέτρες...
Γκρρρ. Δεν ξέρω τι άλλο να γράψω. Πελάγωσα.
Το blog της Αριστερής Ενότητας εδώ (μια που το αναλάβαμε, ας το διαφημίσουμε κιόλας):
arenkomotinis.blogspot.com
