Σίγουρα οι καλύτερες εμπνεύσεις έρχονται τις μεταμεσονύκτιες ώρες, αλλά δεν ξέρω, μου τη βάρεσε να γράψω μεσημεριάτικα και θα το κάνω. Επιστρέφω στο blog μου λοιπόν, ένα χρόνο μετά, πιο ώριμος (πιστεύω), έχοντας φάει αρκετές κατραπακιές. Έπαθα αλλά έμαθα. Δεν πρόκειται να κάτσω να τα αναλύσω τώρα επειδή είμαι μια χαρά και δε θέλω να θυμηθώ μαλακίες για να μου γαμηθεί η διάθεση στο τέλος.
Μπορώ να θυμηθώ τα θετικά από αυτά που πέρασα. Και το βασικότερο είναι ότι το 2012 είναι αναμφίβολα η χρονιά που με έφερε πιο κοντά με όλους μου τους καλούς φίλους, με έκανε να δεθώ μαζί τους. Officially λοιπόν, η Άντα, η Βίκυ και ο Πασχάλης είναι τα τρία μου κολλητάρια (χρησιμοποιώ αλφαβητική σειρά για τυχόν παρεξηγήσεις :P) , τα επόμενα άτομα μετά τα αδέρφια μου που θα κάτσουν να με ακούσουν να κλαψομουνίζω όταν έχω ένα πρόβλημα ή και το αντίστροφο.
Μπορώ να θυμηθώ τα θετικά από αυτά που πέρασα. Και το βασικότερο είναι ότι το 2012 είναι αναμφίβολα η χρονιά που με έφερε πιο κοντά με όλους μου τους καλούς φίλους, με έκανε να δεθώ μαζί τους. Officially λοιπόν, η Άντα, η Βίκυ και ο Πασχάλης είναι τα τρία μου κολλητάρια (χρησιμοποιώ αλφαβητική σειρά για τυχόν παρεξηγήσεις :P) , τα επόμενα άτομα μετά τα αδέρφια μου που θα κάτσουν να με ακούσουν να κλαψομουνίζω όταν έχω ένα πρόβλημα ή και το αντίστροφο.
3ο έτος στην Κομοτηνή μετά από ένα πανέμορφο καλοκαίρι με τρελές καταστάσεις και απρόσμενες έλξεις. Το μενού εκτός από Λάρισα και τις γύρω παραθαλάσσιες περιοχές (Πόροι, Αγιόκαμπος κλπ) περιλάμβανε ΚΑΙ τη Σκιάθο. Νήσαρος, πραγματικά! Μαγευτικά τοπία, κοσμοπολίτικα μέρη και αχαλίνωτο clubbing και κάψιμο μέχρι πρωίας (...και φυσικά ό,τι μπορεί να ακολουθήσει μετά από μια νύχτα με αλκοόλ και χορό :P ). Ο νοών νοείτο!
Έχω άγχος γενικά για το τρίτο μου έτος εδώ πάνω αλλά γενικά πιστεύω πως θα είναι οκ. Με είχε πιάσει μια απίστευτη άρνηση όταν τέλειωσε το καλοκαίρι, ούτε που ήθελα να ανεβώ. Το σημαντικό είναι ότι το ξεπέρασα. Ελπίζω να μη με ξαναπιάσει. Αν και δε νομίζω.
Έχω άγχος γενικά για το τρίτο μου έτος εδώ πάνω αλλά γενικά πιστεύω πως θα είναι οκ. Με είχε πιάσει μια απίστευτη άρνηση όταν τέλειωσε το καλοκαίρι, ούτε που ήθελα να ανεβώ. Το σημαντικό είναι ότι το ξεπέρασα. Ελπίζω να μη με ξαναπιάσει. Αν και δε νομίζω.
Τώρα κάθομαι σε έναν ξύλινο καναπέ (από εκείνους τους παλιούς) στον 5ο όροφο μιας πολυκατοικίας στην εξωτική Αλεξανδρούπολη ακούγοντας Πάολα. Χαμός...:P
...την κάνω.
ζμουτς
