Ψυχή μου πάνω απ'τα πτώματα πέτα...

Το modem αναβοσβήνει. Το Θράκη ΝΕΤ παίζει μια καμμένη εκπομπή όπως πάντα. Τα φώτα σβηστά. Εγώ δε λέω να διαβάσω. Αφού βαριέμαι. Ετοιμάζομαι να πάω στη λέσχη. Άλλο ένα καμμένο (και κυριολεκτικά και μεταφορικά) φαγητό με περιμένει. Ομελέτα συγκεκριμένα. Και μετά?Δεν έχει μετά...θα δούμε. Ποτέ δεν ήμουν καλός στο να σχεδιάζω τι θα κάνω κατα τη διάρκεια μιας ημέρας. Άλλα έλεγα κι άλλα έκανα. Τώρα π.χ., το ποστ αυτό δεν το είχα προγραμματίσει. Έτυχε. Άκουσα πριν ένα τραγούδι* που είχα καιρό να ακούσω. Μου είχε λείψει. Τόσο υπέροχοι στίχοι, λένε αλήθειες. Αλήθειες που πολλοί θέλουν να μας κάνουν να μην πιστέψουμε. Και αυτοί οι πολλοί σε μερικά άτομα πετυχαίνουν το σκοπό τους. Ασκούν επιρροή. Έτσι είναι όμως. Αν έχεις λανθασμένη κρίση (δηλ. ηλιθιότητα στον εγκέφαλο), ή αν δεν έχεις κρίση, γενικότερα (δηλ. σταρχιδισμός και αδιαφορία), τότε τρως ότι σου πλασάρουν. Κακό αυτό. Πού πάμε άραγε; Καιρό είχα να το σκεφτώ αυτό. Με αυτά και με κείνα το ξέχασα. Ίσως επειδή περνάω καλά. Δε θέλω να παραδεχτώ την αλήθεια γιατί πραγματικά θα ψυχοπλακωθώ. Κρίση όμως έχω. Ίσως να μη θέλω να τη χρησιμοποιήσω κι αυτή ορισμένες φορές, για τον ίδιο λόγο. Τι να πω; Ο,τι και να πω, μια που θα ακουστεί, μια που θα χαθεί. Αυτοί που είναι να μιλήσουν δεν μιλούν. Ας ακούσω καλύτερα. Σιγοτραγουδώντας...

Ου φονεύσεις τον πλησίον σου
Δως του μια ευκαιρία να το κάνει πρώτα αυτός
Ου φονεύσεις τον πατέρα ή τη μητέρα σου
Ίσως σου είναι χρήσιμοι για λίγα χρόνια ακόμα

Ου φονεύσεις τους ξενέρωτους
Παραγωγή προαγωγή τη δουλίτσα τους φροντίζουν
Ου φονεύσεις όσους κάνουν κριτική
Δυστυχώς είναι το μόνο που μπορούσανε να κάνουν

Ψυχή μου, πάνω απ'τα πτώματα πέτα
(Πάνω απ τα πτώματα πέτα και σ' άλλα σώματα μπες)
Ψυχή μου, μπες σ' άλλα σώματα, πέτα
Ψυχή μου, μες στα δυο άπειρα πέτα
(Πάνω απ τα πτώματα πέτα και σ' άλλα σώματα μπες)
Ψυχή μου, απ'τα παράθυρα πέτα

Ου φονεύσεις τον πλανήτη σου
Τους άρρωστους συγκάτοικους και τον ασφαλιστή
Ου φονεύσεις τη ρουτίνα σου
Αυτή η πραγματικότητα ίσως να'ναι εικονική

Ου φονεύσεις την κυβέρνηση
Ποτέ δε θα μπορέσεις να ξεφύγεις
Ου φονεύσεις τα όνειρα σου
Δεν ξέρεις τί κεφάλαιο ανοίγεις

Ψυχή μου, πάνω απ'τα πτώματα πέτα
(Πάνω απ τα πτώματα πέτα και σ' άλλα σώματα μπες)
Ψυχή μου, μπες σ' άλλα σώματα, πέτα
(Πάνω απ τα πτώματα πέτα και σ' άλλα σώματα μπες)
Ψυχή μου, μες στα δυο άπειρα πέτα
(Πάνω απ τα πτώματα πέτα και σ' άλλα σώματα μπες)
Ψυχή μου, απ'τα παράθυρα πέτα

Ου φονεύσεις, γίνε λιώμα
Γύρνα στο χώμα, ο Θεός έχει πολλή δουλειά
Μη νομίζεις όμως πως θα ανταμειφθείς
Γύρνα στο χώμα πριν να'ναι αργά

Ψυχή μου, πάνω απ'τα πτώματα πέτα
Ψυχή μου, μπες σ' άλλα σώματα, πέτα
Ψυχή μου, μες στα δυο άπειρα πέτα
Ψυχή μου, απ'τα παράθυρα πέτα 

*Το τραγούδι λέγεται "Ου Φονεύσεις". Ακούστε το εδώ (και δείτε και το κλιπάκι, αν δε βαριέστε) :P  

http://www.youtube.com/watch?v=jVqXRnZtYqw

Abstract thoughts...

Όλο λέω πως θα κοιμηθώ νωρίς, και όλο άυπνος μένω...να, η ώρα έχει ήδη πάει μία παρα είκοσι και απ' ότι φαίνεται η νύχτα θα είναι μακριά για άλλη μια φορά απόψε. Όχι ότι με χαλάει. Ίσα ίσα. Απλά πρέπει να πάρω την απόφαση κάποια στιγμή να το ανοίξω το κωλοβιβλίο και να διαβάσω μπας και γράψω τίποτα (λέμε τώρα). Πέφτει και κοντά η εξεταστική...

Ωραία πόλη η Κομοτηνή πάντως. Με τα μαγαζιά της, τα μπαράκια της...έχει κάτι αρκετά συμπαθητικό, δεν μπορώ να πω. Πραγματικά όμως, ώρες ώρες νιώθω να μου λείπουν άνθρωποι. Άνθρωποι που αγαπώ. Είναι τρελό γιατί τόσα χρόνια ονειρευόμουν να φύγω μακριά από τη Λάρισα και να μένω μόνος μου χωρίς να έχω κανέναν πάνω από το κεφάλι μου. Και τώρα που είμαι μακριά, όλοι αυτοί οι άνθρωποι μου λείπουν. Και μου λείπουν πολύ. Πρέπει να κανονίσω να κατέβω Λάρισα το συντομότερο δυνατό...

Κοιτάζω το σπίτι μου. Πλάκα έχει. Η αφίσα των Linkin Park στον τοίχο, η καφετιέρα απέναντι. Όλα δένουν με μια απίστευτη αρμονία, και φτιάχνουν μια όμορφη, alternative εικόνα. 'Η έτσι το βλέπω εγώ τουλάχιστον.

Επέστρεψα στο twitter (η 11η φορά), και οφείλω να ομολογήσω πως οι αλλαγές που έγιναν ήταν αναγκαίες. Έχει κάτι παραπάνω από την προηγούμενη version. Σε ωθεί ρε παιδί μου να ασχοληθείς μαζί του.

Πάλι μαλακίες δείχνει η τηλεόραση. Καλά αυτά τα τούρκικα σίριαλ σαν τη Λερναία Ύδρα ένα πράμα. Τελειώνει ένα, αρχίζουν τρία! Δηλαδή έλεος...πόσο περισσότερο θα προσπαθήσουν να υποβιβάσουν τη νοημοσύνη του κοινου;  Πόσο; Μείναμε δηλαδή από normal προγράμματα και δείχνουν ο,τι trash είναι στη μόδα; Ήμαρτον. Για κάτσε να την κλείσω.

Βαριέμαι. Και οι μέρες κυλάνε τόσο ήσυχα. Λες και το κάνουν επίτηδες. Δεν είμαι συνηθισμένος ρε γαμώτο, μάλλον γι'αυτό μου κακοφαίνεται. Ίσως με τον καιρό το πάρω το ρημάδι το κολάι.

Να μην ξεχάσω αύριο να πάω για φωτοτυπίες τώρα που το σκέφτομαι.

Yo!

Γεια σε όλους παίδες! Είμαι ο Κώστας (όπως θα έχετε δει και στο προφίλ μου εδώ στο blogger) και είμαι καλά! Είμαι 19 ετών, πρωτοετής φοιτητής στο Τμήμα Ελληνικής Φιλολογίας στην πανέμορφη Κομοτηνή. Το hometown μου είναι η Λάρισα, μια πόλη μέσα στο θεσσαλικό κάμπο (αν δεν παινέψεις το σπίτι σου...) όπου και έχω τα πάντα εκεί (οικογένεια, κολλητούς, κολλητές, γατιά, σκυλιά κλπ.). Μέσα εδώ θα δείτε πολλά και διάφορα, και καλύτερα να μη σας πω πολλά, για να κρατήσω την αγωνία και το σασπένς (λολ) στο κατακόρυφο. Το πλείστον που δύναμαι να είπω είναι (πώς φαίνεται ο φιλόλογος όμως εεε): καλή σας πλοήγηση!