Τι σε πιάνει και με ψάχνεις στα τηλέφωναααα

         Σίγουρα οι καλύτερες εμπνεύσεις έρχονται τις μεταμεσονύκτιες ώρες, αλλά δεν ξέρω, μου τη βάρεσε να γράψω μεσημεριάτικα και θα το κάνω. Επιστρέφω στο blog μου λοιπόν, ένα χρόνο μετά, πιο ώριμος (πιστεύω), έχοντας φάει αρκετές κατραπακιές. Έπαθα αλλά έμαθα. Δεν πρόκειται να κάτσω να τα αναλύσω τώρα επειδή είμαι μια χαρά και δε θέλω να θυμηθώ μαλακίες για να μου γαμηθεί η διάθεση στο τέλος.
         Μπορώ να θυμηθώ τα θετικά από αυτά που πέρασα. Και το βασικότερο είναι ότι το 2012 είναι αναμφίβολα η χρονιά που με έφερε πιο κοντά με όλους μου τους καλούς φίλους, με έκανε να δεθώ μαζί τους. Officially λοιπόν, η Άντα, η Βίκυ και ο Πασχάλης είναι τα τρία μου κολλητάρια (χρησιμοποιώ αλφαβητική σειρά για τυχόν παρεξηγήσεις :P) , τα επόμενα άτομα μετά τα αδέρφια μου που θα κάτσουν να με ακούσουν να κλαψομουνίζω όταν έχω ένα πρόβλημα ή και το αντίστροφο. 

        3ο έτος στην Κομοτηνή μετά από ένα πανέμορφο καλοκαίρι με τρελές καταστάσεις και απρόσμενες έλξεις. Το μενού εκτός από Λάρισα και τις γύρω παραθαλάσσιες περιοχές (Πόροι, Αγιόκαμπος κλπ) περιλάμβανε ΚΑΙ τη Σκιάθο. Νήσαρος, πραγματικά! Μαγευτικά τοπία, κοσμοπολίτικα μέρη και αχαλίνωτο clubbing και κάψιμο μέχρι πρωίας (...και φυσικά ό,τι μπορεί να ακολουθήσει μετά από μια νύχτα με αλκοόλ και χορό :P ). Ο νοών νοείτο!
       Έχω άγχος γενικά για το τρίτο μου έτος εδώ πάνω αλλά γενικά πιστεύω πως θα είναι οκ. Με είχε πιάσει μια απίστευτη άρνηση όταν τέλειωσε το καλοκαίρι, ούτε που ήθελα να ανεβώ. Το σημαντικό είναι ότι το ξεπέρασα. Ελπίζω να μη με ξαναπιάσει. Αν και δε νομίζω.

       Τώρα κάθομαι σε έναν ξύλινο καναπέ (από εκείνους τους παλιούς) στον 5ο όροφο μιας πολυκατοικίας στην εξωτική Αλεξανδρούπολη ακούγοντας Πάολα. Χαμός...:P

...αυτό για να μπείτε στην ψυχοσύνθεσή μου...

...την κάνω.

ζμουτς

Ένα ποστ της στιγμής...

Σε καμία περίπτωση δεν πρόκειται (τουλάχιστον αυτή τη στιγμή) να μπω στο τρυπάκι της περιγραφής της κατάστασης μου right now. Ο κοινός παρονομαστής είναι ένας: το γεγονός ότι χτες κατάλαβα ότι όλα στη ζωή μου πάνε σκατά, αλλά εγώ εξακολουθώ να πετάω από τη χαρά μου. Δεν ξέρω αν είμαι υπερβολικά αισιόδοξος η απλά ανώμαλος, αλλά πραγματικά ενώ έχω τόσες υποχρεώσεις και τόση αγωνία για το μέλλον, συνεχίζω και κάνω καφρίλες όταν βγαίνω έξω, να βάζω το "Μη ρωτάς πώς περνάω" στο youtube και ύστερα η Στελίνα να με ξεχέζει επειδή το τραγουδάω συνέχεια, να τρέχω από το avant garde στον Καμενίδη και άλλα τέτοια συναφή.

Αύριο είναι το φεστιβάλ της Νεολαίας Συνασπισμού και έχω αναλάβει project (ψωνάρα) :P

Κειμενάκι και κολάζ σχετικά με το θέμα της σεξουαλικής απελευθέρωσης. Άρχισα να κατεβάζω μερικές εικόνες χτες με τη Στελίνα, αλλά σήμερα θα το αποτελειώσουμε ούτως ώστε να το παρουσιάσουμε αύριο. :)

Εν τω μεταξύ άφησα το παλιό μου γκουγκλ πλας και έφτιαξα καινούριο. Δεν ξέρω γιατί, απλά μου τη βάρεσε. Αν δείτε κανέναν Kostas Tankian μέσα εκεί, εγώ είμαι.

Αυτό πάντως όσο πάει και πιο επικίνδυνο γίνεται. Θα το φάει το facebook. Του χρόνου τέτοια μέρα θα υπάρχει τεράστιος ανταγωνισμός πιστεύω. Νταξ, όχι ότι βαρέθηκα το facebook αλλά όπως και να το κάνουμε το καινούριο πράγμα είναι άλλο πράγμα, είναι άλλο πράγμα. Γιατί να μη δοκιμάσω; Έτσι κι αλλιώς με έχουν φακελώσει ήδη παντού...σε ένα ακόμα τι πειράζει;

Βαρέθηκα. Άντε γεια.

Right round, right round...

Δευτερόλεπτα, λεπτά, ώρες, μέρες...όλα πάνε γρήγορα τον τελευταίο καιρό.

Και ναι, επιτέλους η ζωή μου στην Κομοτηνή στις αρχές του δεύτερου έτους αρχίζει να αποκτά ρυθμό!

Όχι όχι δεν πήρα λάπτοπ.

Όχι, ούτε σπίτι βρήκα.

Όχι παιδί μου, ούτε τον ΟΤΕ ξόφλησα...θα σκάσεις να μιλήσω;

Σε ποιον μιλάω θα μου πείτε...ναι, τώρα τελευταία τέτοιου είδους συζητήσεις είναι καθημερινή ρουτίνα για μένα. Κι αυτό γιατί είμαι τόσο χαρούμενος με τη ζωή που κάνω τώρα, που ξεχνάω ότι μαλακία και υποχρέωση έχω στο πίσω μέρος του μυαλού μου. Αντ'αυτού καμιά φορά επικοινωνώ μαζί του. Αλλά όταν δε με ακούν οι άλλοι. Μη με περάσουν και για τρελό. Όχι ότι δεν είμαι, αλλά νταξ.

Χαμός στην Κομοτηνή...η πόλη έχει βρει ξανά τον ρυθμό της! Φοιτητές, αιώνιοι φοιτητές, πρωτοετείς που ψάχνουν σπίτια, δαπίτες και πασόκια να τους "βοηθάνε" να τα βρουν επειδή είναι "καλοί άνθρωποι" και δε θέλουν οι μέλλοντες συνάδελφοί τους να μείνουν άστεγοι (λες και οι ίδιοι είναι ανίκανοι ρε παιδί μου να βρουν σπίτι. Που και ανίκανοι να ήταν, τα μεσιτικά γραφεία γιατί τα έχουμε;). Μετά ακολουθούν τα άλλα, κάθε πρωί. Εγγραφές. Τι σημαίνει αυτό; 

-15-20 φοιτητές γύρω από κάθε αυτοκίνητο πριν καν παρκάρει ρωτώντας ακόμα και με κλειστά τα παράθυρα την κλασική ατάκα: "Είστε για εγγραφή;"

-Κοντά και ψηλά, χοντρά και λεπτά, πράσινα και μπλε chicks στυλιζαρισμένα καταλλήλως για να προσελκύσουν το μάτι του πρωτοετού

-Τραπεζάκια παντού. Ούτε στη neoset τέτοια γκάμα.

-Μαλλιοτραβήγματα, γρατσουνιές, χαστούκια μεταξύ κορακιών που αρπάζουν πρωτοετά. Ενίοτε και σημάδια πάνω στο σώμα.

Αυτό πάει να πει εγγραφές. Και πού'σαι ακόμα...

Τέλος πάντων, σημασία έχει ότι περνάω καλά. Και in love είμαι, και δουλίτσα βρήκα και χρωστάω μόνο 3 μαθήματα. Ποιος με πιάνει.

Σε 7 μέρες μπαίνω στα 20 και δεν μπορώ να το αποδεχτώ. Με την καμία όμως. Αυτό το 2 στην αρχή μου κάνει κάπως τρομακτικό. Δε βαριέσαι. Θα το συνηθίσω με τον καιρό...

Πού'στε παίδες, άμα ψήνεται κανείς για έξοδο στο avant σε μένα θα το πει πρώτα. Μπας και σταυρώσω κανα μεροκάματο παραπάνω... :P

Αυτά.

σμουτς

Ένα γρήγορο (και καμμένο) ποστ

5 η ώρα. Κλασικά καίγομαι. Υποτίθεται ότι αύριο έχω πολλά να κάνω αλλά δεεεε γαμιέται. Έτσι κι αλλιώς όσο βόδι και να είμαι στο θέμα "ύπνος", μπορεί ανά πάσα στιγμή να πεταχτώ όρθιος. Αυτό φυσικά γίνεται αν με αναγκάσει κάποιος. Γιατί αλλιώς δεν έχω σηκωμό, δεν πα'να βαράνε και πολυβόλα.

Δεκαπενταύγουστος σήμερα λοιπόν. Γιορτάζει η Virgin Mary. Αυτός φυσικά δεν είναι λόγος για να πατήσω στην εκκλησία. Ας μη χαλάω τις παλιές καλές μου συνήθειες...και ας μη θυμηθώ και το κατηχητικό που πήγαινα κάποτε, ώρα που είναι. Θα συγχυστώ και πρέπει να γυρίσω σπίτι σε νηφάλια κατάσταση.

Αλλά όπως και να το κάνουμε το big day είναι tomorrow. Με περιμένει η πρωτεύουσα. Και μια πρωτευουσιάνα. Και κάποιος ακόμα, βέβαια δεν είναι τόσο σίγουρο. Αλλά και να μην έρθει δε χάλασε ο κόσμος. Θα πάω κάτω απ'το αυλάκι και θα τον δω. Με εμποδίζει κανείς; Πλέον είμαι 19. Φάτε την! Όλοι σας :P

Το vending machine των Κ net είναι τελείως για τον Μπέο πάντως. Τού'ριξα 2 ευρώ για ένα nestea (το οποίο σημειωτέον κοστίζει ένα ευρώ και είκοσι λεπτά), και αυτό αντί για ογδόντα σεντς ρέστα μου έβγαλε ενάμισι ευρώ. Τραγικό.

Πρέπει να γυρίσω σπίτι. Άντε πάλι, Άγιος Βελησσάριος, νοσοκομείο, σφαγεία, γέφυρα, σχολεία και μετά σπίτι. Είναι κι αυτή η μαλακισμένη που πουλάει ροδάκινα έξω από το νοσοκομείο απ'τα χαράματα...κάθε μέρα τη βλέπω, τραγικό. Και ζητάει και βοήθεια. Τι να της πω; Έτσι σα μαστουρωμένη που είναι, νομίζω ότι πίνει τίποτα. Άμα μου πει τίποτα σήμερα θα της πετάξω κανα ροδάκινο στη μάπα και θα ψάχνεται. Άι στο διάολο νυχτιάτικα.


Έφυγα.

Like last summer...

...ή πάλι καμία σχέση. Το προηγούμενο καλοκαίρι ήταν τελείως ανιαρό σε σύγκριση με αυτό εδώ. Φέτος έμαθα να συνδυάζω τη δουλειά με τη διασκέδαση και τις παρεούλες μου. Πέρυσι, μόνο ΔΟΥΛΕΙΑ. Η αλήθεια είναι ότι χάρηκα κάπως με το όλο σκηνικό φέτος αν και στην αρχή με φόβιζε. ΟΚ, το να ψήνεις καλαμπόκια δεν είναι και ό,τι πιο βολικό. Όχι ότι είναι κουραστικό, απλά κάποιες φορές αισθάνομαι κάπως γι'αυτό που κάνω. Το ξέρω, μαλακία, αλλα δεν μπορώ να την αποβάλλω...

Νταξ' δεν κάνω και έγκλημα τώρα που το σκέφτομαι. Ούτε dealer είμαι, ούτε πληρωμένος δολοφόνος. Απλά προσφέρω τραγανό και νόστιμο καλαμποκάκι στον κόσμο, όπως μου έχει πει κι ένας φίλος. Πλάκα έχει.

Έχασα και το Pride...δε θα συγχωρήσω ποτέ τον εαυτό μου γι'αυτό! Ούτε καν εξεταστική είχα. Μ'άρεσε που έλεγα πως θα μαζέψω και χρήματα. Μόνο αυτό δεν έκανα!

Λιτόχωρο αύριο...με περιμένουν δυο ματάκια! Ή και 4 τώρα που το σκέφτομαι...άντε να νιώσω λίγο κομοτοφάσεις λίγο πριν την μεγάλη αναχώρηση για Θράκη το Σεπτέμβρη. Όχι ότι στη Λάρισα έχω βαρεθεί, ίσα ίσα, αλλά μου λείπουν κάτι φάτσες... λίγο. Μπορεί και πολύ. Μάλλον πολύ.

Η αλήθεια είναι πως τον τελευταίο καιρό έχω γνωρίσει αρκετούς αξιόλογους ανθρώπους, πράγμα που μου είχε λείψει. Το friend list μου στο facebook έχει φτάσει τους 230 φίλους (παρόλο που έριξα κάτι φόλες πριν), κάτι πρωτόγνωρο για μένα. Γενικότερα φρόντιζα να το κρατάω όλα αυτά τα χρόνια κάτω από το όριο των 200 φίλων, όχι εσκεμμένα, απλά κάθε τρεις και λίγο είχα όρεξη να πετάω φόλες. Μου άρεσε. Κι ακόμα το απολαμβάνω δηλαδή.

Πάμε τώρα στην επικαιρότητα: Πέθανε η Amy Winehouse. Της άξιζε πιστεύω. Δεν το λέω με κακία, αφού ξέρω τι έχει προσφέρει γενικότερα στη μουσική η Amy, αλλά με τόσες καταχρήσεις και αναμείξεις από ναρκωτικά που έκανε, ήταν θέμα χρόνου πιστεύω.

Ας μην ξεχνάμε όμως και τα 93 άτομα που σφαγιάστηκαν από έναν τρελαμένο νεοναζί στη Νορβηγία. Πολλοί δεν έκαναν καν λόγο γι'αυτούς, αφού είχαν στραφεί στο θάνατο της Winehouse. Το θέμα εδώ όμως είναι ότι μιλάμε για 93 αθώες ψυχές που δεν έφταιγαν σε τίποτα, και ένας μαλάκας ακροδεξιός (το τονίζω, ακροδεξιός) έβαλε τέρμα στις ζωές αυτές με το έτσι θέλω.

R.I.P

Moving on to something πιο ευχάριστο (πως πηδάω έτσι απ'το ένα θέμα στο άλλο όμως), η ΑΕΛ παραμένει στη Superleague! Να που μερικές φορές στην Ελλάδα υφίσταται η δικαιοσύνη. Η sweet ΕΠΟ φρόντισε να στείλει το ντουετάκι Achilleas Beos & Makis Psomiadis από κει πού'ρθε, υποχρεώνοντας τους δύο προέδρους του Ολυμπιακού Βόλου και της Καβάλας αντίστοιχα σε πληρωμές προστίμων της τάξεως των 100.000 ευρώ έκαστος, και φυσικά τον υποβιβασμό των ομάδων που διοικούν στη Β' Εθνική κατηγορία, κατά κόσμον Football League. Έτσι, να μπαίνουν κάποια πράγματα στη θέση τους...και του χρόνου, μακάρι η ΑΕΛάρα μας να σκίσει και να δείξει ποιος είναι το αφεντικό! 

LOL, πήγε 4...την κάνω γιατί ξημερώνει και πρέπει να ετοιμαστώ για Λιτόχωροοοο...stay tuned, guys!

Τσάγια!

Do It Like A Dude!

Ένας καρκινοσωλήνας με το προσωνύμιο Philip Morris στο χέρι μου και ξεκινώ.

Πέρασε καιρός από την τελευταία φορά που έγραψα (κλασική ατάκα του τεμπέλη). Βέβαια αυτή τη φορά ήταν δικαιολογημένο όλο αυτό το διάστημα που βρισκόμουν μέσα στην απραξία όσον αφορά το blog μου αλλά δε βαριέσαι...τις στιγμές που έζησα όλον αυτό τον καιρό δεν τις αλλάζω με τίποτα!

Αισίως λοιπόν η ταμπέλα "πρωτοετό" που μου είχε γίνει βδέλλα τους τελευταίους 10 μήνες τείνει να ξεκολλήσει από πάνω μου σε λίγες μέρες. ΟΚ, όχι ότι με χάλαγε αλλά άλλο να είσαι "φοιτητής" και άλλο "πρωτοετής φοιτητής". Έχει μια διαφορά.

Η εξεταστική οδεύει λοιπόν προς το τελικό της στάδιο κι εγώ απολαμβάνω τη ζωή μου σε αυτή τη μικρή πόλη η οποία μπορεί να είναι μικρή αλλά είναι for sure θαυματουργή. Και το λέω αυτό γιατί μέσα σε όλο αυτό το διάστημα που είμαι εδώ κατάφερα να κάνω κάποιες δυνατές φιλικές σχέσεις. Σχέσεις αληθινές. Κάπου κάπου μπερδευόμουν αρκετές φορές, είναι η αλήθεια, αλλά ποιος φτάνει στο τέρμα χωρίς να έχει τσαλακωθεί έστω και λίγο; Άσε που πιστεύω ότι από κάποιες άσχημες καταστάσεις που πέρασα με "και καλά" φίλους και ηλίθιους γκόμενους κάθε άλλο παρά χαμένος βγήκα.

Βλέποντας το ημερολόγιο κάτω δεξιά στην οθόνη του pc, αναλογίζομαι ότι 5 μέρες μόνο με χωρίζουν από τη μεγάλη μου επιστροφή στην γενέτειρά μου. Η αλήθεια είναι πως τα συναισθήματα μου είναι κάπως ανάμεικτα. Θα μου λείψουν μερικές ψυχούλες το καλοκαιράκι που θα είμαστε μακριά, αλλά στη Λάρισα θα δω άλλες ψυχούλες που όλο αυτό το διάστημα μου είχαν λείψει αρκετά.

Το τρελό είναι πως αυτό το καλοκαίρι το βλέπω σαν ένα κομμάτι χρόνου από τα λίγα στη ζωή μου που δεν μπορώ να προβλέψω απολύτως τίποτα για τις καταστάσεις που θα βιώσω. Ο Ιούνιος με έπιασε απροετοίμαστο και ήρθε αρκετά γρήγορα σε σχέση με άλλα καλοκαίρια για τα οποία θυμάμαι πως είχα προλειάνει το έδαφος για τις καταστάσεις που θα ακολουθούσαν. Φέτος πάω στα τυφλά. Let's see.

Το μοναδικό στανταράκι για μένα είναι το ότι θα δουλέψω. Πού και για πόσο δεν ξέρω. Μια δουλειά πάντως θα μου έκανε πολύ καλό και για να αισθανθώ λιγάκι χρήσιμος αλλά και για να εξοικονομήσω μερικά χρήματα επειδή το comeback μου στην Κομοτηνή από το Σεπτέμβριο προβλέπεται δυνατό και συνάμα ακριβούτσικο.

Μια αβεβαιότητα, ένα καλοκαίρι προ των πυλών, μια Jessie J στα ακουστικά, ένα τσιγάρο σβησμένο στο τασάκι και δεκάδες άκυροι γύρω μου να βρίζουν και να φωνάζουν επειδή δεν τους έκατσε το PvP με τον άγνωστο Χ από την Παπούα στο Lineage. Κοίτα που μερικές στιγμές ενώ φαίνονται τόσο απλές και καθημερινές, γίνονται τόσο σύνθετες και πολύχρωμες με μια μικροανάλυση...πλάκα δεν έχει;

"Είμαι κατά των ομοφυλοφίλων." Και ποιος σε ρώτησε;! (Άρθρο στον επετειακό Αντήνωρα, περιοδικό της Αριστερής Ενότητας στο Δημοκρίτειο Πανεπιστήμιο Θράκης)

• Το 84% των Ελλήνων διαφωνούν με τον γάμο ανάμεσα σε άτομα του ίδιου φύλου.
• Στους 200 εργοδότες, οι 26 θα απέλυαν, οι 54 θα αρνούνταν να προσλάβουν και οι 52 θα αρνούνταν να προβιβάσουν ένα ομοφυλόφιλο ή αμφιφυλόφιλο άτομο.

            Κι αυτό είναι το λιγότερο. Παρά το γεγονός ότι ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας (Π.Ο.Υ.) σταμάτησε να θεωρεί την ομοφυλοφιλία ασθένεια (μόλις το 1990!!!), στην Ελλάδα, την πλέον ομοφοβική χώρα από αυτές της Ε.Ε., επικρατεί η ίδια άποψη που επικρατούσε δεκαετίες πριν. Γενικότερα, τα άτομα με σεξουαλικές ιδιαιτερότητες δε γίνονται θύματα διακρίσεων μόνο στον εργασιακό χώρο ή όσον αφορά το θέμα του γάμου, αλλά και μέσα στην κοινωνία, στο σχολείο, στο φιλικό τους περιβάλλον, ακόμα και στην οικογένειά τους. Οι μορφές αυτής της διάκρισης περιλαμβάνουν από ψυχολογική (εξύβριση, κοινωνικός αποκλεισμός, γελοιοποίηση), μέχρι σωματική βία.

           Μέσα σε όλη αυτή την κατάσταση που επικρατεί, το παζλ συμπληρώνουν οι εκάστοτε κυβερνήσεις οι οποίες ενστερνιζόμενες τις απόψεις αυτές (όχι πάντα δημόσια) διαιωνίζουν και καλλιεργούν τις μικροαστικές αυτές αντιλήψεις μέσω των νόμων και των πρακτικών τους. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί το σύμφωνο συμβίωσης, το οποίο παρ’όλες τις αντιδράσεις της ΟΛΚΕ και πολλών νομικών δε συμπεριέλαβε τα ομόφυλα ζευγάρια. Συνεπώς τα ζευγάρια αυτά δεν έχουν καμία νομική υπόσταση, κανένα κληρονομικό δικαίωμα και καμία οικονομική ελάφρυνση όπως προβλέπεται για τα αντίστοιχα ετερόφυλα. Επιπλέον, για άλλη μια φορά η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ φαίνεται ότι φάσκει και αντιφάσκει, αφού η υπόσχεσή περί αλλαγής του νόμου μετά τις εκλογές του 2009, τελικά δεν δείχνει να πραγματοποιείται.

          Τι είναι αυτό όμως που ωθεί τους ανθρώπους στην ομοφοβία; Οι ξεπερασμένες αντιλήψεις που εκτός των άλλων συνεχίζονται να καλλιεργούνται μέσω της παιδείας; Ο φόβος απέναντι στο διαφορετικό; Συνήθως αυτά τα δύο πάνε μαζί. Άτομα ομοφοβικά όμως, δε σημαίνει πως είναι απαραίτητα ετεροφυλόφιλα. Υπάρχουν περιπτώσεις ομοφυλόφιλων ανθρώπων, οι οποίοι γεννημένοι και μεγαλωμένοι σε μια κοινωνία με προκαταλήψεις και με φόβους για κάτι το διαφορετικό, αρνούνται να αποδεχτούν το γεγονός ότι έχουν άλλες σεξουαλικές προτιμήσεις, αντίθετες με τις κοινωνικές επιταγές, με αποτέλεσμα να νιώθουν αποστροφή για τον εαυτό τους χωρίς καν να έχουν σκεφτεί το γεγονός ότι το να είναι κανείς διαφορετικός δεν είναι κακό. Είναι απλά διαφορετικό!

          Οι παγιωμένες, όμως, αντιλήψεις δεν πρόκειται να αλλάξουν, εκτός αν όλοι μαζί παλέψουμε προς αυτή την κατεύθυνση. Διότι δεν είναι αποδεκτό στον 21^ο αιώνα να παραγκωνίζονται στο σχολείο, στην εργασία και στον στρατό άνθρωποι λόγω των προτιμήσεών τους. Είναι απαράδεκτο να διακρίνει ακόμα και ο νόμος τα ομόφυλα από τα ετερόφυλα ζευγάρια, όπως ακόμα και να μην δίνει την ευκαιρία σε αυτά να δημιουργήσουν οικογένεια. Η ομοφυλοφιλία δεν είναι αρρώστια ούτε ανωμαλία όπως υποστηρίζουν κάποιοι. Ο καθένας πρέπει να έχει το αυτονόητο δικαίωμα να ζει όπως επιθυμεί, αν θέλουμε να δημιουργήσουμε μια κοινωνία με ίσες ευκαιρίες για όλους.

ΓΙΑ ΕΝΑΝ ΚΟΣΜΟ ΠΟΛΥΧΡΩΜΟ!

Κώστας Παπαδόπουλος

Φρύνη Μανταλιά