"Είμαι κατά των ομοφυλοφίλων." Και ποιος σε ρώτησε;! (Άρθρο στον επετειακό Αντήνωρα, περιοδικό της Αριστερής Ενότητας στο Δημοκρίτειο Πανεπιστήμιο Θράκης)

• Το 84% των Ελλήνων διαφωνούν με τον γάμο ανάμεσα σε άτομα του ίδιου φύλου.
• Στους 200 εργοδότες, οι 26 θα απέλυαν, οι 54 θα αρνούνταν να προσλάβουν και οι 52 θα αρνούνταν να προβιβάσουν ένα ομοφυλόφιλο ή αμφιφυλόφιλο άτομο.

            Κι αυτό είναι το λιγότερο. Παρά το γεγονός ότι ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας (Π.Ο.Υ.) σταμάτησε να θεωρεί την ομοφυλοφιλία ασθένεια (μόλις το 1990!!!), στην Ελλάδα, την πλέον ομοφοβική χώρα από αυτές της Ε.Ε., επικρατεί η ίδια άποψη που επικρατούσε δεκαετίες πριν. Γενικότερα, τα άτομα με σεξουαλικές ιδιαιτερότητες δε γίνονται θύματα διακρίσεων μόνο στον εργασιακό χώρο ή όσον αφορά το θέμα του γάμου, αλλά και μέσα στην κοινωνία, στο σχολείο, στο φιλικό τους περιβάλλον, ακόμα και στην οικογένειά τους. Οι μορφές αυτής της διάκρισης περιλαμβάνουν από ψυχολογική (εξύβριση, κοινωνικός αποκλεισμός, γελοιοποίηση), μέχρι σωματική βία.

           Μέσα σε όλη αυτή την κατάσταση που επικρατεί, το παζλ συμπληρώνουν οι εκάστοτε κυβερνήσεις οι οποίες ενστερνιζόμενες τις απόψεις αυτές (όχι πάντα δημόσια) διαιωνίζουν και καλλιεργούν τις μικροαστικές αυτές αντιλήψεις μέσω των νόμων και των πρακτικών τους. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί το σύμφωνο συμβίωσης, το οποίο παρ’όλες τις αντιδράσεις της ΟΛΚΕ και πολλών νομικών δε συμπεριέλαβε τα ομόφυλα ζευγάρια. Συνεπώς τα ζευγάρια αυτά δεν έχουν καμία νομική υπόσταση, κανένα κληρονομικό δικαίωμα και καμία οικονομική ελάφρυνση όπως προβλέπεται για τα αντίστοιχα ετερόφυλα. Επιπλέον, για άλλη μια φορά η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ φαίνεται ότι φάσκει και αντιφάσκει, αφού η υπόσχεσή περί αλλαγής του νόμου μετά τις εκλογές του 2009, τελικά δεν δείχνει να πραγματοποιείται.

          Τι είναι αυτό όμως που ωθεί τους ανθρώπους στην ομοφοβία; Οι ξεπερασμένες αντιλήψεις που εκτός των άλλων συνεχίζονται να καλλιεργούνται μέσω της παιδείας; Ο φόβος απέναντι στο διαφορετικό; Συνήθως αυτά τα δύο πάνε μαζί. Άτομα ομοφοβικά όμως, δε σημαίνει πως είναι απαραίτητα ετεροφυλόφιλα. Υπάρχουν περιπτώσεις ομοφυλόφιλων ανθρώπων, οι οποίοι γεννημένοι και μεγαλωμένοι σε μια κοινωνία με προκαταλήψεις και με φόβους για κάτι το διαφορετικό, αρνούνται να αποδεχτούν το γεγονός ότι έχουν άλλες σεξουαλικές προτιμήσεις, αντίθετες με τις κοινωνικές επιταγές, με αποτέλεσμα να νιώθουν αποστροφή για τον εαυτό τους χωρίς καν να έχουν σκεφτεί το γεγονός ότι το να είναι κανείς διαφορετικός δεν είναι κακό. Είναι απλά διαφορετικό!

          Οι παγιωμένες, όμως, αντιλήψεις δεν πρόκειται να αλλάξουν, εκτός αν όλοι μαζί παλέψουμε προς αυτή την κατεύθυνση. Διότι δεν είναι αποδεκτό στον 21^ο αιώνα να παραγκωνίζονται στο σχολείο, στην εργασία και στον στρατό άνθρωποι λόγω των προτιμήσεών τους. Είναι απαράδεκτο να διακρίνει ακόμα και ο νόμος τα ομόφυλα από τα ετερόφυλα ζευγάρια, όπως ακόμα και να μην δίνει την ευκαιρία σε αυτά να δημιουργήσουν οικογένεια. Η ομοφυλοφιλία δεν είναι αρρώστια ούτε ανωμαλία όπως υποστηρίζουν κάποιοι. Ο καθένας πρέπει να έχει το αυτονόητο δικαίωμα να ζει όπως επιθυμεί, αν θέλουμε να δημιουργήσουμε μια κοινωνία με ίσες ευκαιρίες για όλους.

ΓΙΑ ΕΝΑΝ ΚΟΣΜΟ ΠΟΛΥΧΡΩΜΟ!

Κώστας Παπαδόπουλος

Φρύνη Μανταλιά