Do It Like A Dude!

Ένας καρκινοσωλήνας με το προσωνύμιο Philip Morris στο χέρι μου και ξεκινώ.

Πέρασε καιρός από την τελευταία φορά που έγραψα (κλασική ατάκα του τεμπέλη). Βέβαια αυτή τη φορά ήταν δικαιολογημένο όλο αυτό το διάστημα που βρισκόμουν μέσα στην απραξία όσον αφορά το blog μου αλλά δε βαριέσαι...τις στιγμές που έζησα όλον αυτό τον καιρό δεν τις αλλάζω με τίποτα!

Αισίως λοιπόν η ταμπέλα "πρωτοετό" που μου είχε γίνει βδέλλα τους τελευταίους 10 μήνες τείνει να ξεκολλήσει από πάνω μου σε λίγες μέρες. ΟΚ, όχι ότι με χάλαγε αλλά άλλο να είσαι "φοιτητής" και άλλο "πρωτοετής φοιτητής". Έχει μια διαφορά.

Η εξεταστική οδεύει λοιπόν προς το τελικό της στάδιο κι εγώ απολαμβάνω τη ζωή μου σε αυτή τη μικρή πόλη η οποία μπορεί να είναι μικρή αλλά είναι for sure θαυματουργή. Και το λέω αυτό γιατί μέσα σε όλο αυτό το διάστημα που είμαι εδώ κατάφερα να κάνω κάποιες δυνατές φιλικές σχέσεις. Σχέσεις αληθινές. Κάπου κάπου μπερδευόμουν αρκετές φορές, είναι η αλήθεια, αλλά ποιος φτάνει στο τέρμα χωρίς να έχει τσαλακωθεί έστω και λίγο; Άσε που πιστεύω ότι από κάποιες άσχημες καταστάσεις που πέρασα με "και καλά" φίλους και ηλίθιους γκόμενους κάθε άλλο παρά χαμένος βγήκα.

Βλέποντας το ημερολόγιο κάτω δεξιά στην οθόνη του pc, αναλογίζομαι ότι 5 μέρες μόνο με χωρίζουν από τη μεγάλη μου επιστροφή στην γενέτειρά μου. Η αλήθεια είναι πως τα συναισθήματα μου είναι κάπως ανάμεικτα. Θα μου λείψουν μερικές ψυχούλες το καλοκαιράκι που θα είμαστε μακριά, αλλά στη Λάρισα θα δω άλλες ψυχούλες που όλο αυτό το διάστημα μου είχαν λείψει αρκετά.

Το τρελό είναι πως αυτό το καλοκαίρι το βλέπω σαν ένα κομμάτι χρόνου από τα λίγα στη ζωή μου που δεν μπορώ να προβλέψω απολύτως τίποτα για τις καταστάσεις που θα βιώσω. Ο Ιούνιος με έπιασε απροετοίμαστο και ήρθε αρκετά γρήγορα σε σχέση με άλλα καλοκαίρια για τα οποία θυμάμαι πως είχα προλειάνει το έδαφος για τις καταστάσεις που θα ακολουθούσαν. Φέτος πάω στα τυφλά. Let's see.

Το μοναδικό στανταράκι για μένα είναι το ότι θα δουλέψω. Πού και για πόσο δεν ξέρω. Μια δουλειά πάντως θα μου έκανε πολύ καλό και για να αισθανθώ λιγάκι χρήσιμος αλλά και για να εξοικονομήσω μερικά χρήματα επειδή το comeback μου στην Κομοτηνή από το Σεπτέμβριο προβλέπεται δυνατό και συνάμα ακριβούτσικο.

Μια αβεβαιότητα, ένα καλοκαίρι προ των πυλών, μια Jessie J στα ακουστικά, ένα τσιγάρο σβησμένο στο τασάκι και δεκάδες άκυροι γύρω μου να βρίζουν και να φωνάζουν επειδή δεν τους έκατσε το PvP με τον άγνωστο Χ από την Παπούα στο Lineage. Κοίτα που μερικές στιγμές ενώ φαίνονται τόσο απλές και καθημερινές, γίνονται τόσο σύνθετες και πολύχρωμες με μια μικροανάλυση...πλάκα δεν έχει;